Ας μιλήσουμε σήμερα για τους The Clash …. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
1,524 λέξεις, 8 λεπτά χρόνος ανάγνωσης.
Οι The Clash ήταν βρετανικό πανκ μουσικό συγκρότημα, που ιδρύθηκε εν ‘ετει 1976 αποτελώντας μέρος του πρώτου κύματος της αγγλικής πανκ μουσικής. Εκτός από την πανκ ροκ, τα μέλη του συγκροτήματος πειραματίστηκαν με την ρέγγε, το σκα, το νταμπ, την φανκ, την ραπ και το φυσικά με την Rockabilly μουσική.
Τραγουδιστής κιθαρίστας και frontman του συγκροτήματος ήταν ο Τζο Στράμερ, για όσους θέλουν την ακριβέστερη απόδοση του ονομάτος του τραγουδιστή των ” The Clash ” , στα Ελληνικά .
Άγγλος στην καταγωγή ο Τζον Γκρέιαμ Μέλορ, αυτό ήταν το κανονικό του όνομα πριν λάβει το καλλιτεχνικό Τζο Στραμερ, γεννήθηκε την 21η ή την 25η Αυγούστου 1952 ( διίστανται οι απόψεις για την ακριβή ημερομηνία γέννησης του ) στην Τουρκία και συγκεκριμένα στην Άγκυρα, καθώς εκεί υπηρετούσε ο πατέρας του ως διπλωμάτης.
Αν και η οικογένεια του ήταν αρκετά ευκατάστατη, ο Τζο δεν έγινε ποτέ υπηρέτης του χρήματος και λάτρης του πλούτου. Θεωρούσε εαυτόν ανατρεπτικό και αυτό έπραξε και έδειξε όχι στα λόγια αλλά με τις πράξεις του αφού, από νωρίς άφησε τις ευκολίες του πλούσιου πατρικού του σπιτιού και ασχολήθηκε με πολλά και διάφορα επαγγέλματα για να επιβιώσει.
Ότι χειρότερο και μέγα πλήγμα , ο τρόπος ζωής του Τζο Στραμερ για την ” Αγγλική Μπουρτζουαζία ” , αφού πολλοί τον ακολούθησαν πιστά με αποτέλεσμα να ” χάλασει αρκετά το γλυκό ” της προαναφερθήσαν κοινωνικής τάξης.
Υπήρξε φανατικός λάτης της μουσικής του Little Richard, των Beach Boys και του Woody Guthrie (Woody Guthrie.Οι περισσότεροι τον γνωρίζουμε ως τον μουσικό πίσω από το “This Land Is Your Land”)
Σε μια απο τις λίγες συνεντέυξεις που έδωσε ο Τζο Στράμερ, καθώς δεν ήταν “οπαδός” και φίλος των μίντια και των δημοσιογράφων, είχε πει πως ” Αν δεν ήταν οι Beach Boys, εγω δεν θα έπαιζα σήμερα μουσική “
H δεκαετία 1976 -1986 τον βρίσκει να είναι ο Frontman και τραγουδιστής των ” The Clash”, ενός απο τα πλέον αναγνωρίσιμα Punk – Rock συγκροτήματα της Μεγάλης Βρετανίας, όπου μαζί κυκλοφόρησαν 6 άλμπουμ, τα οποία περιείχαν τις μεγάλες επιτυχίες “Rock The Kasbah”, “Should I Stay Or Should I Go”, “London Calling”, αλλά και τα “White Riot”, “I Fought The Law”, ” London’s Burning”
Πριν από τη δημιουργία των «The Clash», έπαιζε κιθάρα στα συγκροτήματα «Vultures» και «101ers», που έπαιζαν Rhythm n’ Blues σε διάφορα μικρά κλαμπ. Τότε είδε τους ” άγνωστους ” έως τότε, Sex Pistols να παίζουν ως intro band σε μια συναυλία των “101ers” στο Λονδίνο.
Την 3η Απριλίου 1976, μετά απο πολλές σκέψεις, όνειρα και συζητήσεις, προσχώρησε στο κίνημα του Punk, δημιούργώντας τους “The Clash”, μαζί με τον κιθαρίστα Μικ Τζόουνς, ο οποίος ήταν ο συνθέτης και αποτέλεσε το “αντίβαρο” στην πληθωρική προσωπικότητα του Στράμερ. Μαζί τους ήταν και ο μπασίστας Πολ Σίμονον αλλά και ο ντράμερ Τόρι Κράιμς, που πολύ σύντομα αντικαταστάθηκε από τον Τόπερ Χίντον.
Η παρθενική εμφάνιση του νέου συγκροτήματος έγινε στις 4 Ιουλίου του1976 στο Σέφιλντ της Αγγλίας ως Support Group στην συναυλία των Sex Pistols. Εν έτει 1977 και με την κυκλοφορία του πρώτου single των ” The Clash ” με τίτλο “White Riot” το οποίο διακατέχονταν απο ένα πρωτόγνωρο, ακατέργαστο δυναμικό πνεύμα , έθεσε τον τόνο για τα επόμενα albums όπως το “The Clash” το οποίο επίσης κυκλοφόρησε το 1977 και το “Give ‘Em Enough Rope” που κυκλοφόρησε το 1978.
To 1979 με την κυκλοφορία του “London Calling”, έκανε το συγκρότημα ευρύτερα γνωστό, ενώ χαρακτηρίστηκε από το περιοδικό “Rolling Stone” ως το κορυφαίο άλμπουμ των ‘80.
Το “Combat Rock” που κυκλοφόρησε το 1982 χαρακτηρίστηκε από τους υπέρτατους λαϊκούς ύμνους, “Rock the Casbah” αλλά και το “Should I Stay or Should I Go”. Το άλμπουμ αυτό όμως έμελε να είναι η αρχή του τέλους για το συγκρότημα που διαλύθηκε το 1985.
Την 27η Ιουλίου 1985 σε μια από τις τελευταίες τους συναυλίες οι «The Clash» εμφανίστηκαν στην Αθήνα χωρίς τον Μικ Τζόουνς που είχε αποχωρήσει από το συγκρότημα, στο πλαίσιο του «Rock in Athens».
Καθόλη τη διάρκεια της καριέρας τους οι «Clash» ήταν παρόντες σε εκδηλώσεις και συναυλίες με πολιτικά μηνύματα, όπως το «Rock against Racism» του 1978 στο Λονδίνο, ενώ τόσο ο Στράμερ όσο και ο Μικ Τζόουνς συνελήφθησαν πολλάκις, κατηγορούμενοι για αδικήματα από τη διατάραξη της τάξης μέχρι την κλοπή μιας μαξιλαροθήκης.
Ήταν 10 Ιουνίου 1977 που ο Τζο με τον ντράμερ του συγκροτήματος Νίκι Τόπερ Χίντον, συνελλήφθησαν καθώς στον τοίχο ενός ξενοδοχείου έκαναν γκράφιτι το όνομα του συγκροτήματος.
Το ημερολόγιο έγραφε 20 Μαίου του 1980 και ο Τζό συνελλήφθει εκ νέου, αυτή την φορά στο Αμβούργο της Γερμανίας καθώς στην διάρκεια μιας συναυλίας, χτύπησε άσχημα έναν βίαιο θαυμαστή του συγκροτήματος με την κιθάρα του.
Το περιστατικό αυτό χαράχτηκε βαθιά μέσα του και επηρέασε αρνητικά τον ψυχισμό του και αργότερα δήλωσε : Παραλίγο να δολοφονήσω έναν άνθρωπο. Δεν μπορείς να αντιμετωπίζεις την βία με βία, ήταν το απόφευγμα της όλης ιστορίας.
Ενώ, μέσω της καταξίωσης του ως μέλος μιας απο τις πλέον αναγνωρίσημες μπάντες της Αγγλίας αλλά και παγκοσμίως, είχε αποκτήσει πάρα πολλά χρήματα, ήταν επιλογή του να μένει και να μοιράζεται άθλια κοινόβια με άλλους “λούμπεν” συγκατοίκους.
Έκανε παρέα με άνεργους που τον ακολουθούσαν, είχε παρτίδες με περιθωριακούς τύπους ενω επέλεγε να δουλεύει και να συνεργάζεται με οικονομικούς μετανάστες. Σε μια εποχή που οι έντονες κοινωνικές συγκρούσεις στην Αγγλία ήταν καθημερινό φαινόμενο, χρησιμοποιούσε την κιθάρα και μουσική του για να τις περιγράψει, απεχθάνονταν τις γυαλιστερές και πολυτελέστατες λιμουζίνες και δεν έγινε Sir όπως ο Mick Jagger των Rolling Stones.
Τραγούδια όπως το «London’s Burning» και το «Hate and War» περιγράφουν αληθινές καταστάσεις και γυρνάνε την πλάτη σε γλυκανάλατους στίχους για τον χαμένο έρωτα και τα εφηβικά αδιέξοδα.
Στην ευρύτερη περιοχή του Μπρίξτον, οι φυλετικές μάχες ήταν καθημερινό φαινόμενο, ο Στράμερ τραγουδά:
Μπορείτε να μας τσακίσετε
Μπορείτε να μας χτυπήσετε
Αλλά θα δώσετε λόγο για αυτό
Ω, τα όπλα του Μπρίξτον… ( Σε ελεύθερη μετάφραση οι παρακάτω στίχοι απο το The Guns Of Brixton )
Υou can crush us
You can bruise us
But you’ll have to answer to
Oh, The guns of Brixton
Οι Clash ήταν ένα απόλυτα επηρεασμένο πολιτικό συγκρότημα, με καθαρή ματιά στα γεγονότα και χαρακτηριστική μουσική, ένα μείγμα από πανκ, ρέγκε, σκα, νταμπ, φανκ, ραπ και ροκαμπίλι.
Το 1978 κυκλοφορούν τον δεύτερο τους δίσκο, τον “Give ‘Em Enough Hope”, ο οποίος έυκολα σκαρφαλώνει στο Νο 2 των Βρετανικών Charts, ενώ την επόμενη χρονιά, το 1979, κατάφεραν πάλι εύκολα και περνούν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού με το άλμπουμ τους “London Calling”.
Το 1982 με το άλμπουμ τους “Combat Rock”, ανεβαίνουν στο Νο 7 των Αμερικάνικων charts και έγιναν 2 φορές πλατινένιοι. Οι πολιτικοποιημένοι στίχοι τους, ο μουσικός πειραματισμός αλλά και η επαναστατική τους στάση, δεν αποτέλεσαν μόνο τα συστατικά της επιτυχίας τους, αλλά τους καθιέρωσαν και όχι αδίκως, ως η μπάντα με τη μεγαλύτερη επιρροή στην εναλλακτική ροκ σκηνή.
Ένα bar στην ευρύτερη περιφέρεια της Ουάσιγκτον που πήρε το όνομα του απο στίχους του “Spanish Bombs” το Mockingbird Hill, έχει δημιουργήσει μια ειδική τοιχογραφία προς τιμήν του Τζο.
Το 1986 και αμέσως μετά την διάλυση των “The Clash”, ο Τζο Στράμερ ακολούθησε μια εντυπωσιακή σόλο καριέρα.
Κυκλοφορεί το 1989 το άλμπουμ «Earthquake Weather», που ενώ έλαβε διθυράμβους από πολλούς κριτικούς, δυστυχώς σημείωσε μια εμπορική αποτυχία .
Είχε μεγάλη συνεισφορά με μουσική του αλλά και τραγούδια σε πολλά σάουντρακ ταινιών, όπως “Σιντ και Νάνσυ” (“Sid and Nancy” το 1986 αλλά και το 1997 στο “To τελευταίο συμβόλαιο θανάτου” (“Grosse Pointe Blank”).
Έμφανίστηκε ως ηθοποιός σε χαρακτηριστικούς ρόλους σε αρκετές ταινίες όπως οι :
- “Βασιλιάς για μια νύχτα” (“The King of Comedy” του 1982) απο τον Μάρτιν Σκορσέζε,
- “Καλώς Ήρθατε στην Κόλαση” (“Straight to Hell” του 1986)
- ” Γουόκερ ο Κατακτητής” (“Walker” του 1987) του Άλεξ Κοξ ,
- “Mystery Train” ( του 1989) του Τζιμ Τζάρμους
- “Προσέλαβα έναν Επαγγελματία Δολοφόνο” (“I Hired a Contract Killer” του 1990) του Άκι Καουρισμάκι.
Ξεκίνησε νέα μπάντα το 1999, τους “Joe Strummer & the Mescaleros” και κυκλοφόρησαν δύο άλμπουμ, τα “Rock Art and the X-Ray Style” το 1999 και “Global a Go-Go» το 2001 γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία κυρίως στην Αμερική.
Στις 30 Νοεμβρίου 2001, ο Τζο με το νέο του συγκρότημα εμφανίσθηκε στο Αθηναϊκό κοινό στο κλειστό γήπεδο του Σπόρτινγκ.
Ο Τζο Στράμερ πέθανε ξαφνικά από καρδιακό επεισόδιο στο σπίτι του στο Μπλούμφιλντ της νοτιοδυτικής Αγγλίας στις 22 Δεκεμβρίου 2002.
Ήταν παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών. Ο θάνατός του συνέβη σε μια περίοδο που τα πρώην μέλη των «The Clash» συζητούσαν την επανασύνδεσή τους.
Η πλέον εμβληματική και επιβλητική συνάμα προσωπικότητα της Punk μουσικής σκηνής, τον Μάϊο του 2003 , ο Τζο Στράμερ, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη των The Clash, θα γραφτούν ονομαστικά στο Rock n’ Roll Hall Of Fame.
Παράλληλα , πολλοί καταξιωμένοι καλλιτέχνες του χώρου είπαν για τον Τζο Στράμερ :
- “Οι Clash ήταν το μεγαλύτερο ροκ συγκρότημα όλων των εποχών. Αυτοί υπαγόρευσαν τους κανόνες των U2. Είναι μεγάλο το σοκ από τον θάνατο του Τζο” … Μπόνο, Ιρλανδός ρόκερ τραγουδιστής και επικεφαλής των U2.
- Στους Clash, ο Τζο Στράμερ ήταν η πολιτική μηχανή του συγκροτήματος. Χωρίς τον Τζο δεν υπήρχε το στοιχείο της πολιτικής στους Clash. Χωρίς τους Clash, το πολιτικό μέρος της πανκ μουσικής θα ήταν πολύ πιο υποτονικό… Μπίλι Μπραγκ, άγγλος ρόκερ και πολιτικά ενεργός στον χώρο της Αριστεράς.
- Η κληρονομιά του Στράμερ δεν πρόκειται να χαθεί … Μπομπ Γκέλντοφ, Ιρλανδός ρόκερ και δημιουργός του συγκροτήματος The Boomtown Rats.
Leave a comment